ΟΙ ΤΣΙΜΕΝΤΟΒΛΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Διανύοντας τις πρώτες μέρες του Αυγούστου και παραφράζοντας τον Έλλιοτ λέω πως αυτός είναι ο σκληρότερος μήνας. Τουλάχιστον για όσους από εμάς ζούμε στην περιφέρεια, έχοντας εγκαταλείψει εκουσίως το κλεινόν άστυ κι ας χαρακτηριζόμαστε από κάποιους, ιθαγενείς και μη Αθηναίους -τους τσιμεντόβλαχους όπως μου είπε πολύ εύστοχα ένας φίλος που ζει εδώ- υπανάπτυκτοι και παρίες μιας και δεν συμμετέχουμε στο ρυθμό και τα δρώμενα των πολυπληθών πόλεων. Του ''πολιτισμού'' έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες με όλα τα συμπαρομαρτούντα: βία, εγκληματικότητα, αποξένωση, life style, ανέχεια και περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Σαφώς η Αθήνα ή οποιαδήποτε μεγάλη πόλη εξακολουθεί να προσφέρει και σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς τις συνθήκες και τη δυνατότητα για ενεργό δράση και συμμετοχή σε ομάδες και πράγματα, τουλάχιστον σε μεγάλο εύρος και με το πλεονέκτημα να μπορείς να διαφυλάξεις  μακριά από κοντόφθαλμα βλέμματα τις προσωπικές σου επιλογές  αλλά οι περισσότεροι -σαφώς εξαιρούνται  οι μετρίως και οι πάνω του μετρίου εύποροι- ακόμα κι αν θέλουν μπορούν να καταφέρουν κάτι τέτοιο; Η απάντηση νομίζω εξυπακούεται.

Παρατηρώ λοιπόν κατά μήκος του δρόμου, του ίδιου δρόμου που διέσχιζα το χειμώνα άπειρες φορές, πεταμένα πλαστικά μπουκάλια, σακουλάκια από εδέσματα περιπτέρου, κουτάκια αναψυκτικών και τσιγάρων κ.ο.κ., βιαστικούς οδηγούς να σε λούζουν πατόκορφα με μαλακα -ο τόνος κατά βούληση- σαμπουάν, να νομίζουν ότι περνούν την Εγνατία, άδεια από κίνηση κι όλη δικιά τους, άλλους να ρημάζουν κήπους και αυλές αν ανακαλύψουν εκεί οτιδήποτε φαγώσιμο, να κραυγάζουν τις νύχτες το θαύμα και το τραύμα  της ολιγοήμερης ελευθερίας τους, χωρίς ν' αφήνουν κανένα να κοιμηθεί και μου 'ρχεται στο νου αυτό το σύνθημα που διάβαζα κάποτε σ' ένα τοίχο της Αθήνας (περίπου έτσι):

''Οι διακοπές είναι η χαλάρωση του εργαζόμενου για ένα μήνα μετά από έναν εντεκάμηνο βιασμό.''

Οι άνθρωποι των πόλεων όπως αυτής που ο Παλαμάς πριν εκατόν πενήντα χρόνια τη χαρακτήριζε σε έναν στίχο του ζαφειρόπετρα, της γης το δακτυλίδι και σήμερα παραφράστηκε σε χαβουζόπετρα της γης το καζανάκι έρχονται κατά ορδές, μαζικά για να δουν, ν' ακούσουν, να μυρίσουν το βουνό, τη θάλασσα,να απολαύσουν το εξοχικό φαγητό, τα νυχτερινά μπαρ, το ξεσάλωμα και ό,τι  άλλο προλάβουν πριν επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση του πετυχημένου συνθήματος.

Κι όσο η κρίση και το κρίνειν χάσκει κάτω απ' τα πόδια μας τόσο οι Οστρογότθοι, οι Βησιγότθοι και οι άλλοι Γότθοι -Έλληνες και μη- βγάζουν τον άθλιο πρωτογονισμό τους στις συναλλαγές τους με εμάς τους έτερους πρωτόγονους. Κάποιες φορές δικαίως, όταν νιώθουν ότι γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε μυαλά και χέρια επιτήδειων. Αλλά αυτό είναι μια άλλη περίπτωση και άλλο θέμα ανάρτησης.
Τώρα αναφέρομαι στις διακοπές όσων -ευτυχώς όχι όλων- έχουν μόνιμη εγκεφαλική διακοπή, στους ακατοίκητους. Άλλωστε, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε συμπάθησα την εννοιολογική σημασία της λέξης διακοπές σε σχέση με το καλοκαίρι. Μου φαίνεται πιο πολιτισμένη και φευγάτη η λέξη ταξίδι γιατί κάνοντας ένα ταξίδι δε διακόπτεις τίποτα -κυρίως τη λειτουργία του νου σου- ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζεις το μυαλό και την ψυχή σου.
''Υπομονή'', λοιπόν, λέμε εμείς οι επαρχιώτες..''Θα' ρθει το φθινόπωρο και θ' αρχίσουμε να γνωριζόμαστε πάλι''.
Γι' αυτό λέω ότι ο Αύγουστος είναι μήνας σκληρός...