ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΤΑΞΙΔΙΑ;

Διακοπές. Η ανακωχή λίγων ημερών. Μπορεί και περισσότερων. Εξαρτάται. Για τους περισσότερους ο καθημερινός εντεκάμηνος πόλεμος δεν έχει ανάπαυλα. Ούτε καν στη σφαίρα της φαντασίας. Η απόδραση θέλει το νου στραμμένο σε ένα ονειρώδες γαλαζοπράσινο σκηνικό ενώ ταυτόχρονα ταγμένο να υπηρετεί μια παράλογη και βάρβαρη πραγματικότητα. Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Οι παράπλευρες απώλειες είναι η εξόντωση της ηρεμίας, της γαλήνης, της αισιόδοξης διάθεσης, ιδίως τότε, όταν όλα γύρω δείχνουν να βρίσκονται σε ενσυνείδητη και αποδεκτή προσαρμογή. 
Κατοικοεδρεύει μέσα μας ο φόβος. Στην αρχή μας χτύπησε διακριτικά την πόρτα. Κάναμε ότι δεν ακούσαμε. Κι όταν έγινε επίμονος και προσβλητικός του παραχωρήσαμε λίγο χώρο με την προοπτική να μας αποχαιρετήσει κάποτε. Ένα κάποτε που έγινε ποτέ. 

Ζούμε με τα θαυμαστικά της κάθε μέρας και κοιμόμαστε με τα ερωτηματικά της επόμενης.
Κι αυτό δε διακόπτεται ούτε στις διακοπές. Αν και αυτή η λέξη κουβαλάει μέσα της κάτι βαθιά και απροσδιόριστα παρακμιακό. Τι διακόπτουμε δηλαδή; Ίσως μόνο τη δουλειά μας. Γιατί δουλειά μας είναι όλα τ’ άλλα να δουλεύουνε. Με τα εργαλεία της ψυχής και του νου μας. Όσο κι αν προσπαθούν να μας τα αχρηστέψουν. Έστω κι έτσι τα ταξίδια, σ’ όποια μορφή κι αν γίνονται δεν τελειώνουν όσο δεν τελειώνουμε εμείς. Ταξιδεύοντας κι όχι διακόπτοντας θα αθωώσουμε τα καλοκαίρια μας απ’ την οχλαγωγία και την κραιπάλη. Για να επιστρέψουμε στον έντιμο φθινοπωρινό βίο μας.

Καλά ταξίδια…

S.