Διάβαζα πρόσφατα την αριστουργηματική νουβέλα του Τόμας Μαν "Θάνατος στη Βενετία". Μια ιστορία ενός παραληρηματικού ύμνου για την τέχνη και την αισθητική τελειότητα όταν η τελευταία ενσαρκώνεται στην αψεγάδιαστη ομορφιά ενός νεαρού αγοριού, ενώ ταυτόχρονα ένας υφέρπων θάνατος απλώνεται αργά και σκεπάζει την πόλη από μια επιδημία χολέρας, η οποία εσκεμμένα αποκρύπτεται από τις επίσημες αρχές.
Δε θα σταθώ στον άκρατο ερωτισμό -πλατωνικό μόνο- που βιώνει ο φημισμένος -σε κρίση- μεσήλικας συγγραφέας για το νεαρό, αλαβάστρινο αγόρι και τον κάνει να αναθεωρεί την αποστειρωμένη ζωή του, η οποία υπήρξε απαρέγκλιτα και αυστηρά ταγμένη στη δημιουργία του έργου του ούτε στις άρτιες περιγραφές της νοσηρής πόλης, στους συμβολισμούς και στην ποίηση που ξεπηδά σχεδόν από κάθε φράση του βιβλίου και μυεί τον αναγνώστη στην ουσία της σκέψης του Μαν για την τέχνη, αλλά κάνοντας έναν παραλληλισμό της ιστορίας της νουβέλας σε σχέση με την κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έχω την αίσθηση ότι ακριβώς αυτό μας συμβαίνει.
Μια αποφορά μούχλας και σαπίλας φτάνει ως τα ρουθούνια μας, ένα άλλο είδος χολέρας περνάει στο D.N.A μας, ηθικής και πνευματικής που αργά αλλά σταθερά μάς αποστεώνει από κάθε τι αληθινό και ανθρώπινο. Ταυτόχρονα με τις διαβεβαιώσεις και τις πιστοποιήσεις των κατ’ εξοχήν υπεύθυνων ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν. Δεν ξέρω από ποιο υφάδι αισιοδοξίας πιάνεται ο καθένας για να φέρει σε πέρας την καθημερινότητά του, αλλά αν δεν ανατραπεί αυτή η κωματώδης κατάσταση του νου κι η ψυχή δε στραφεί προς το δικό της φανταστικό φως για ν' αποκαλύψει το Νέο άνθρωπο, τον ευγενή και στοχαστικό, η παρακμή θα γίνει από δεύτερη, πρώτη φύση μας. Η Βενετία κρύβει ακόμα πολλούς θανάτους στα κανάλια της. Οι γονδολιέρηδες το ξέρουν καλά.
S.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου