Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

ZΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΕΧΝΗ

Αν η αντίληψη περί ζωής ερμηνεύεται ως συνέχεια και συνέπεια εγγενών και ασύνειδων στοιχείων αλλά και μιας βαθιάς εν εξελίξει συνειδησιακής γνώσης, η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη με το περιβάλλον και το πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής, τότε ο ρόλος της τέχνης θα είναι να βρίσκει το αισθητικό νόημα και την αξία αυτής της πορείας, λαμβάνοντας υπόψη την προσωπικότητα και την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία των εν δυνάμει ή των εν τη πράξει διάσημων και άσημων αντιπροσώπων της.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όλοι γεννιόμαστε ή θα ’πρεπε να γεννιόμαστε με την προοπτική να ζήσουμε τη ζωή μας μέσα από το πρίσμα οποιασδήποτε δημιουργικής ενασχόλησης, δηλαδή όλοι στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να κάνουμε τέχνη.
Και αναφερόμενη στο περιεχόμενο της λέξης δεν επικεντρώνομαι στο δυσνόητο, βαρυσήμαντο ή πολύπλοκο μέρος της που αφορά αποκλειστικά τους μυημένους ή τους ψωνισμένους κοινωνούς της, αλλά στο πάθος και την απλότητα, -που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αρετή της ψυχής- στην ανάγκη τελικά να εκφραστεί κάποιος όσο πιο ξεκάθαρα και γνήσια μπορεί.
Δεδομένου επίσης ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή, έχω την αίσθηση ότι όσο η δεύτερη φυραίνει -κι αυτό είναι κάτι αδιαμφισβήτητο- τόσο θα ’ταν αναμενόμενο να φυραίνει κι η τέχνη. Είναι όμως έτσι;
Δε γνωρίζω, γιατί δεν έχω συνολική ή συλλογική εικόνα της κατάστασης, αφού ζω απόκεντρα κι ό,τι έρχεται ως εδώ από τις πολυπληθείς και δραστήριες πόλεις φτάνει αποσπασματικά και αργοπορημένο ενώ η τεχνολογία είναι απαραίτητο εργαλείο προς χρήση αλλά στο μέτρο και στο βαθμό που δεν της δείχνεις τυφλή εμπιστοσύνη.
Όσο για τ’ αντίστροφο, ότι δηλαδή η ζωή μιμείται την τέχνη, τότε θα ’ταν εφικτό όλοι μας να βιώναμε κατά το μάλλον ή ήττον μια ενδιαφέρουσα ζωή.
Όμως για να είναι κάτι ενδιαφέρον θα πρέπει να αναβαπτίζεται διαρκώς στην κόψη πνευματικών αναταράξεων, αντικρουόμενων θεωριών, θέσεων και ρήξεων έχοντας ως απώτερο στόχο την ολοκλήρωση και την αυθεντικότητα.
Τεράστιο θέμα, επιδέχεται πολλές εκδοχές και αντεκδοχές, το ζητούμενο όμως παραμένει ένα:
Να εστιάζουμε σ’ εκείνα που αξίζουν και να ενισχύουμε καθημερινά έστω και με ελάχιστα ψήγματα τέχνης τη χαρά, τη θλίψη, τις σκέψεις μας, το δανεικό και ανεπίστρεπτο χρόνο μας.

Stavronia

1 σχόλιο:

  1. Ο τίτλος "ζώντας με τέχνη" επιδέχεται πολλές ερμηνείες.
    Πρόχειρα έρχονται στο νου μου δύο: α) ζούμε γνωρίζοντας την τέχνη του (ευ) ζην και β) ζούμε με την τέχνη ή για την τέχνη, είμαστε δηλ. λάτρεις ή δημιουργοί τέχνης (καλλιτέχνες).
    Την τέχνη του (ευ) ζην ο κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται διαφορετικά και τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνει ούτε να την ανακαλύψει καν. Προσωπικά, δαπάνησα τα 2/3 της ζωής μου, έως ότου την κατακτήσω μέσω της επικούρειας φιλοσοφίας. Όσο δε για να ζήσω μέσα στην τέχνη ή μέσω αυτής, είναι για μένα ακατόρθωτο, μιας και δεν είμαι καλλιτέχνης...
    Εσύ όμως προτείνεις, αν κατάλαβα καλά, μια 3η εκδοχή, προσιτή στον καθένα, να βάλει δηλ. λίγη τέχνη στη ζωή του! Ενδιαφέρουσα πρόταση. Θαρρώ όμως πως αυθόρμητα ο καθένας μας χρησιμοποιεί λίγο έως πολύ διάφορες μορφές τέχνης, για να νοστιμίσει την άνοστη και μίζερη καθημερινότητά του. Π.χ. κάποιος ακούει μουσική ή τραγουδάει και ξεχνάει τον πόνο του, κάποιος άλλος διαβάζει ένα βιβλίο και ταξιδεύει, άλλος στολίζει το χώρο του με έργα τέχνης κι αισθάνεται όμορφα...
    Βέβαια, είναι γεγονός πως η σύγχρονη πραγματικότητα παρεμβάλλει με ποικίλα παράσιτα την αισθητική απόλαυση, πολλές φορές μέχρι σημείου αμαύρωσης και ακύρωσής της, αλλά εδώ η πρότασή σου μπορεί να βοηθήσει ώστε να εντάξουμε μόνιμα ένα ή πολλά "ψήγματα τέχνης" στη ζωή μας και να καταφεύγουμε συχνά πυκνά στις ευεργετικές τους ιδιότητες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή