''ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΝΤΑΣ'' ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Είναι κάτι που όλοι κάνουμε. Λίγο ως πολύ. Εύστοχα ή άστοχα και ανόητα.  Με παρέα ή μόνοι, ανοίγοντας το γνώριμο κανάλι του εσωτερικού διαλόγου. Μιλάμε πολύ για τους άλλους.

Για τις ζωές των άλλων. Για την περιουσία τους, τους άντρες ή τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, τις επιλογές τους. Κι όσο περισσότερο επικεντρώνουμε σ’ αυτούς, όσο η χαλάρωση και η ψυχο-διασκέδασή μας είναι εκείνοι, τόσο αντιλαμβανόμαστε (οι μετρίως νοήμονες) ή υπεκφεύγουμε (οι γονιδιακά ανόητοι και οι κατά βούληση ηλίθιοι) τη συνειδητότητα της ύπαρξής μας, το αναπάντητο ερωτηματικό του βίου μας.

Οι ζωές των άλλων στο μέτρο που μας αφορούν κρύβουν ελάχιστα ή πολύ τη δική μας ζωή. Ο κοινωνικός μας καθωσπρεπισμός και η στερεότυπη σοβαροφάνειά μας, άπτονται σχεδόν πάντα των παραλείψεών μας, των άγραφου νόμου σοβαρών λαθών μας, των ατιμώρητων, μικρόψυχου οφέλους, ενεργειών μας.

Ποιοι άλλωστε εξ ημών -εκτός μερικών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τελικά τον κανόνα- έχουν τολμήσει να εκμυστηρευτούν, να μοιραστούν ή, ακόμα πιο δύσκολο, να αποδεχτούν  τα μικρά καθημερινά τους παραπτώματα στην αναπόφευκτη έκθεσή τους απέναντι στους άλλους, να αυτοσαρκαστούν, να παρακολουθήσουν τα φυσιολογικά ατοπήματα και τις αβλεψίες τους, που εν τέλει προσδίδουν γι’ αυτό ακριβώς στον καθένα μας την πιο έντιμη ανθρώπινη ταυτότητα;

Πώς, άραγε, πλείστοι εξ ημών παριστάνουμε άνευ λόγου και αιτίας τον Πάπα με το αλάθητό του, ακόμα και απέναντι σε ανθρώπους που έμπρακτα μας έχουν αποδεχτεί και στηρίξει;

Γιατί φοβόμαστε να ομολογήσουμε τα «εγκλήματά μας», να αυτοσαρκαστούμε, να τους βγάλουμε τη γλώσσα και να τα κοροϊδέψουμε, παρά τα ξορκίζουμε παριστάνοντας τους τέλειους;

Είναι μήπως το νόημα (αν υπάρχει) της βραχείας ζωής μας η κοινωνική  «αψογοσύνη», το (κατά ποιον;) «ορθόν» και το κυνήγι του άπιαστου «σωστού»;

Ή η εξολοκλήρου ιδιοτελής ζύγιση των λόγων και των πράξεων των άλλων;

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με «τα του οίκου μας». Του οίκου του πνεύματος, της ψυχής και των συναισθημάτων μας.

Ας πετάξουμε στους κάδους των προσωπικών μας τερατουργημάτων τον καθωσπρεπισμό των λαθών μας.

Ας παραδεχτούμε επιτέλους την τραγικότητα της ύπαρξής μας, ντύνοντας τις λέξεις με το πραγματικό τους ρούχο κι ας αυτοκοροϊδευτούμε, αφήνοντας τους άλλους στην ησυχία ή στην έντασή τους.

Ας γνωριστούμε μ’ εμάς κάποτε κι ας μας κουτσομπολέψουμε.

Ίσως μόνο έτσι αυτοπροσδιοριστούμε...