Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

O Πασκάλ Μπρυκνέρ στο βιβλίο του ''Η μελαγχολική δημοκρατία'' (1990) μιλάει για την εποχή της δημοκρατικής αισιοδοξίας, που μετά την κατάρρευση του κουμμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, δημιούργησε μια επίπλαστη μακροχρόνια ειρήνη -τουλάχιστον στις χώρες της Δύσης-, μια μεταδοτική ελευθερία χωρίς βαρβάρους, που τελικά οδήγησε τους λαούς στην αδιαφορία και σχεδόν στην ανυπαρξία βούλησης να κυριαρχήσουν στο πεπρωμένο τους.
Παραθέτω την τελευταία παράγραφο -διεισδυτική και προφητική- οπωσδήποτε σχετική με όλα αυτά που βιώνουμε ως Έλληνες, αλλά και Ευρωπαίοι πολίτες τα τελευταία χρόνια:
'' Έτσι μας μένει ίσως να μάθουμε ότι η δημοκρατία μπορεί να πεθάνει από την επιτυχία, να βουλιάξει φορώντας τη χαμογελαστή μάσκα της πραγμάτωσης. Για να μη συμπέσει η υλοποίησή της με τη χρεωκοπία της, δεν έχουμε πια παρά να της ευχηθούμε πολλούς κινδύνους που θα την αναζωογονήσουν. Αλλά και στις δυο περιπτώσεις, της φθοράς μέσα στο θρίαμβο ή της αναγέννησης από την καταστροφή, δε θα αποφύγουμε τα σιδερένια χρόνια.''
Όταν γράφονταν αυτά, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, ο κόσμος άλλαζε δραματικά σε επίπεδο ισχυόντων μορφών διακυβέρνησης, τα σύνορα χωρών με καίρια γεωπολιτική θέση επαναπροσδιορίζονταν και η διάψευση μιας status quo ισορροπίας ανάμεσα σε κυρίαρχα απ' τη μια και την άλλη άκρη του Ατλαντικού συμφέροντα, γινόταν αργά αλλά σταθερά πιστευτή απ' όλους.
Έτσι, μετά την πρώτη δεκαετία της 3ης χιλιετίας οι λαοί των ''αδύναμων'' χωρών της Ευρώπης, ταπεινωμένοι και σχεδόν εξαθλιωμένοι από τον κορεσμό και ταυτόχρονα την παρακμή του ανθρωπιστικού ιδεώδους που υπερκαταναλώθηκε σε ιδεατούς και ανιδιοτελείς σκοπούς, έφτασαν -φτάσαμε- στα σιδερένια χρόνια, στον αιώνα της παρακμής και της χρεωκοπίας.
Κι όσο κι αν αναθεματίζουμε και απορρίπτουμε το βαρύτατα νοσούν κομματικό-πελατειακό κοινοβουλευτικό σύστημα -το οποίο πολλοί εξ' ημών ταΐσαμε- φαίνεται ή είναι σα να ζούμε μεμονωμένα, υποφέρουμε και διαμαρτυρόμαστε, αλλά δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπο με ουσιαστική συμμετοχή και θέληση να ανοίξουμε έστω ελάχιστα το κακοτράχαλο μονοπάτι της ανόρθωσης.
Φταίει η προηγηθείσα μακαριότητα, η υποβόσκουσα νωθρότητα, η τωρινή απογοήτευση, η παντελής έλλειψη αξιών ή ο -με και χωρίς εισαγωγικά- χαρισματικός και ιδεαλιστής ηγέτης που θα μας οδηγήσει στον πολυπόθητο δρόμο;
Μελαγχολική αλλά δρώσα δημοκρατία -που άλλωστε εμείς επινοήσαμε και εφαρμόσαμε- ή καταθλιπτική και αυτιστική;

1 σχόλιο:

  1. Έχω την εντύπωση πως, ο κατά τα άλλα πολύ σοβαρός μελετητής του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι, αυτή τη φορά μας δουλεύει...Για ποια "μελαγχολική δημοκρατία" μιλάει, όταν, τουλάχιστο στη χώρα μας, δυο χρόνια πριν την κρίση οι πάντες ήταν χαρούμενοι και έξω καρδιά; Να τα δανεικά -κι αγύριστα- να οι επιδοτήσεις, όλοι λίγο ως πολύ είμασταν μες την καλή χαρά. Οπότε, ενέσκυψαν το ΔΝΤ και τα μνημόνια και μείναμε με τη χαρά στο χέρι...Όμως, και εν μέσω κρίσης οι περισσότεροι, συνεχίζοντας να πιστεύουμε σ' αυτούς που την απεργάστηκαν, ξεχνάμε χαράτσια και περικοπές και πανηγυρίζουμε, γιατί η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ! Λοιπόν, προτείνω στον κ. Μπρυκνέρ ν' αλλάξει τον τίτλο του βιβλίου του σε "Χαμογελαστή Δημοκρατία" για να 'ναι πιο κοντά στην πραγματικότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή