ΕΝ ΥΠΝΩΣΕΙ

Η αυθάδης διαδοχή των ημερών απέκλεισε την ονειροπόληση.
Κι όμως…
Κανένα ξυπνητήρι δεν έκανε σωστά τη δουλειά του.
Ο υπνωτισμένος πλανήτης, ετερόφωτος όπως πάντα, γύρω από τον αόρατο άξονά του, σκόρπαγε αριστερά και δεξιά τον κόσμο.
Χυμένοι άνθρωποι σε δρόμους και σπίτια, ετερόφωτοι κι αυτοί απ’ τον εφιάλτη εμμονικής ερωτοτροπίας της μνήμης. Κι η μνήμη δεν ήταν αποτύπωμα παρελθόντα χρόνου αφού οι χρόνοι είχαν άψογα συγκολληθεί με τη στιγμή. Η στιγμή ήταν το μοναδικό πρόσωπο του χρόνου. Μόνο που αδιαφορούσε πλήρως για όλους.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, στην αθέατη πλευρά της ιστορίας έκανε ανενόχλητη τη δουλειά της: Να δείχνει πρώτα τα δόντια κι ύστερα τον οίκτο της στη συνειδητοποίηση. Κάπου εκεί, στη λίμνη των στεναγμών η αλήθεια αθόρυβη ακροβατούσε. Χωρίς αντικατοπτρισμό. Διάβαινε με βήματα πουλιού ανάμεσά μας ούτε άσχημη ούτε όμορφη. Με την πλάτη γυρισμένη στις εικόνες που θόλωναν. Χωρίς σκεπτικισμό και διλλήματα.

S.