ΦΤΑΙΕΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τέλος εποχής. Με όλα τα ανολοκλήρωτα επί τάπητος, θαλασσινού και ευωδιαστού λόγω καλοκαιρίας. Να διεκδικούν μεγαλύτερο επίδομα ενδιαφέροντος απ’ την αφεντιά μας. Ν’ ασχοληθούμε κάποια δεδομένη στιγμή και ει δυνατόν επί του παρόντος, σοβαρά μαζί τους.
Αύγουστε τρελιάρη κι αλλοπρόσαλλε! Ό τι συνετά και φρόνιμα εφαρμόζουν οι άλλοι έντεκα εσύ πολλές φορές το πνίγεις στην ονειρική σου θάλασσα ή το καις στο αντίσκηνο του ήλιου.
Δεν προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε τίποτα στον πυρετό τόσων μετακινήσεων.
Ξέρουμε ίσως λίγο απ’ όλα. Όλοι κάτι ξέρουμε ούτως ή άλλως. Αλλά σταματήσαμε εδώ και χρόνια να γνωρίζουμε. Πολύ περισσότερο να μαθαίνουμε. Επομένως η μόνη μας γνώση είναι ότι ξέρουμε πως δε γνωρίζουμε, ξέροντας διαρκώς όλο και περισσότερα. Πουθενά αδιάβαστοι αλλά εντελώς αγράμματοι σ’ ένα άλλο πιο ουσιαστικό σχολείο.
Με τις διακοπές να ενσαρκώνουν μια virtual reality του νου σε real reality, όχι γιατί το όνειρο μεταλλάσσεται ντε και καλά σε πραγματικότητα αλλά γιατί η ακόρεστη πείνα για όλο και περισσότερο οπτικοακουστικό καλοκαιρινό υλικό δεν αποτυπώνει παρά ελάχιστα στην ψυχή.
Να γιατί εντέλει οι περισσότεροι παραπονιόμαστε πως ούτε στις διακοπές ξεκουραζόμαστε.
Κι αφήνουμε μισά πολλά απ’ αυτά που υποσχεθήκαμε να κάνουμε περιμένοντας το ανελέητο χάδι του φωτός. Ένα σκόρπισμα που ψάχνει πάντα τρόπο να συμμαζευτεί απ’ τον αθώο-ένοχο εαυτό μας.
Ευλογία και κατάρα αυτός ο τόπος, γι’ αυτό φταίμε και δε φταίμε κι όλο κάτι μας φταίει μόλις ο Αύγουστος μας κουνήσει το μαντήλι.
Του χρόνου τέτοιες μέρες ο επόμενος απολογισμός…

S.