της φωνής του νερού. Τα μελτέμια του Αυγούστου ετοιμάζουν τη μεγαλοπρεπή
πανσέληνο. Ο νυχτερινός ουρανός θα φορέσει τα καλά του. Aύριο. Θα πλημμυρίσουν φως και μουσική οι αρχαιολογικοί χώροι, ολιγόωρη τιμή στην ιστορία του πολιτισμού. Διάνυσμα στη σκοτεινή εποχή, τη δική μας.
Ύστερα το φως θ’ αρχίσει σιγά σιγά να κρυώνει. Θα λιγοστέψουν οι επισκέπτες στα νησιά. Και τα πλοία. Ιδίως αυτά. Θα μείνουμε πάλι εμείς κι εμείς. Στα πιο ακριτικά μέρη μόνο εμείς. Με τις ανύπαρκτες Θερμοπύλες. Να τις φυλάμε. Κανείς δεν ξέρει να πει από τι. Αφού δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στους γηγενείς, στους μετοίκους, στους επισκέπτες και στους εισβολείς. Τα κρυφά περάσματα ανήκουν στo παρελθόν των καθαρών πολέμων. Τότε που η προδοσία είχε το νόημα και τη σημασία της. Ήταν ο δρόμος των παραδόπιστων ή των δειλών. Γι' αυτό τώρα εμείς γίναμε οφειλέτες αορίστου χρέους. Θα ξεχαστούμε. Οι άλλοι θα επιστρέψουν στο άλεσμα της πόλης. Θα ξεχάσουν. Αφού ο μύλος της πολυκοσμίας όλα τ’ αλέθει. Θρυμμάτισμα ημερών για την τελετή του επόμενου καλοκαιριού. Άλλο χρέος αυτό. Διαφορετικό. Σαν τη ζωή που αλλού έχει μικρή αξία. Έως μηδαμινή. Σε διατίμηση ο άνθρωπος στον πλανήτη γη. Τυχεροί όσοι προλάβουν να δουν κι αυτό το φεγγάρι. Ολόγιομο, στην ώρα του…
Stavronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου