ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ (! ;)

"Ο κόσμος όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει" έγραφε ο Τ. Λειβαδίτης στην ποιητική του συλλογή "Βιολέτες για μια εποχή". Ειδικά στις μέρες μας αυτός δεν είναι απλά ένας στίχος μεστός νοήματος αλλά ανάγκη και αίτημα.

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και εκτός του ψευδεπίγραφου -έτσι όπως προβάλλεται αυτό το διάστημα- της αγάπης προς τον πλησίον και της αλληλεγγύης, η εσωτερική μας πυξίδα θα 'πρεπε ν' αναζητά ένα διαφορετικό τόπο και τρόπο προσέγγισης, επαφής με τους άλλους, επικοινωνίας και μοιράσματος.

Η κοινότυπη έκφραση "να περνάμε καλά" δεν είναι κενό γράμμα, γιατί αυτό το "καλά" σηκώνει πολύ νερό για να ξεπλυθεί, να καθαρίσει από τα σκουπίδια που μας πλασάρει η  οργανωμένη και πολιτισμένη βαρβαρότητα του lifestyle, oι in έξοδοι και οι όποιοι φατριασμοί των ομάδων.

Μήπως εν τέλει το ζήτημα δεν είναι να περνάς καλά, αλλά μάλλον να περνάς περίεργα ή με περιέργεια, να αναρωτιέσαι "τώρα γιατί μου συμβαίνει αυτό;", να υπάρχει πάντα ένα ερωτηματικό που να ζητάει απεγνωσμένα απάντηση ακόμα κι όταν αυτή δεν υπάρχει;

Δεν ξέρω αν αυτό συνάδει με μια επικούρεια -άρα γνήσια- αντίληψη και στάση ζωής, πάντως εκεί βρίσκεται το "καλά" το δικό μου, αυτό ψάχνω στην επαφή και σχέση μου με τους άλλους, όχι βαρυσήμαντες αλήθειες -άλλωστε ποιος τις κατέχει;– αλλά το βλέμμα, το νεύμα, τη φράση που θα με κάνει ν’ αναρωτηθώ, ν΄αναθεωρήσω, να ανακαλύψω, να μου δείξει έναν παράδρομο, έστω και πλανεμένο, για να διασώσω κάπως το τομάρι μου.

Άλλωστε έχω την αίσθηση ότι η επαφή και το μοίρασμα πρώτα διασχίζει μια πορεία εσωτερικής αναζήτησης με άγνωστη έκβαση έξω από βολικές συναγωγές και ανίερες συμμαχίες κι ύστερα συναπαντιέται και συμπνέει με τους άλλους.

Να περνάμε καλά λοιπόν, το "καλά" της επιταγής της ψυχής, το "καλά"  της περιπέτειας που εσωκλείεται στο δώρο της ζωής. Με ή χωρίς κρίση.