Πέρασε και η επέτειος της 25ης Μαρτίου και ούτε που το πολυκαταλάβαμε. Κάθε χρόνο αυτές οι γιορτές τείνουν να εξασθενούν εξαιτίας παραπλάνησης ή έλλειψης ιστορικής μνήμης. Κάθε χρόνο η ίδια σύγχυση στα παιδιά των δημοτικών σχολείων -ίσως και σε μεγαλύτερα γυμνασίων ή λυκείων- το ίδιο ερώτημα να επανέρχεται πανομοιότυπο από γενιά σε γενιά, κάτω από το φάσμα της ίδιας μανιέρας:
''Κυρία-Κύριε, γιορτάζουμε τη νίκη μας στους Γερμανούς ή στους Τούρκους;''...
Δύσκολη η απάντηση γιατί ακόμα και τα πιο ενημερωμένα, πληροφορημένα ή με επαρκείς (;) ιστορικές γνώσεις παιδιά μαθαίνουν -όταν καταφέρνουν μέσα από τα απαρχαιωμένα και διαστρεβλωμένα βιβλία- και πιπιλάνε σαν καραμέλα γεγονότα αμφισβητούμενα, αλλοιωμένα, ανύπαρκτα ιστορικά συμβάντα που ντύνονται με τη σύμβαση της ψευδαίσθησης για να τονώσουν το πτώμα του εθνικού μας φρονήματος και να αποκρύψουν σκόπιμα την πραγματική διάσταση των συμβάντων της επανάστασης.
Ως πότε πια θα διδάσκουμε τα παιδιά μας για το λάβαρο που σηκώθηκε στις 25 Μαρτίου του 1821 στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό -και μόνο αυτό το ''Γερμανός'' πάει κατευθείαν τη σκέψη των παιδιών προς την Αρεία φυλή και στα γεγονότα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα το 1940 ή όπως εύστοχα άκουσα κάπου
ο ''καλός'' αυτός παππούλης ίσως να ήταν ένας Γερμανός που ζούσε παλιά στην Πάτρα- όταν καμιά σημαία δε σηκώθηκε εκεί τη συγκεκριμένη ημερομηνία, ούτε όπλα ευλογήθηκαν, ούτε αυτός ο παπάς ήταν υπέρ της επανάστασης, αλλά αναγκάστηκε δια της βίας αργότερα να συναινέσει.
Από το εξαιρετικό ιστολόγιο Λόγος Παράταιρος του εκπαιδευτικού κ. Γιάννη Τζήκα διάβασα:
''Την πρώτη επαναστατική σημαία λοιπόν, ένα κόκκινο πανί με μαύρο σταυρό στο κέντρο του, την ύψωσε ο Ανδρέας Λόντος, αρχικά στο Αίγιο, στις 23 Μάρτη, και δύο μέρες έπειτα, στις 25, στην Πάτρα, όπου κι έλαβε τον ευλογία του Γερμανού, ο οποίος σύρθηκε από τα επαναστατικά γεγονότα για να στηρίξει εν τέλει την εξέγερση...''
Εκτός τούτου πάντως και άλλες περιοχές της Πελοποννήσου ίσως διεκδικούν την πατρότητα της επανάστασης, όπως η Αρεόπολη της Μάνης στις 17 Μαρτίου -αν δεν απατώμαι- όπου τότε γίνονται εκεί οι γιορταστικές εκδηλώσεις-παρελάσεις σχολείων και καταθέσεις στεφάνων.
Φαντάζομαι, αν και δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεγάλη φαντασία, ότι ο ξεσηκωμός των Ελλήνων έγινε άτακτα και διάσπαρτα, χωρίς κοινό αίσθημα ομοψυχίας και ανιδιοτέλειας εξ' ου και οι σφαγές, οι λεηλασίες και το πλιάτσικο που έγιναν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τριπολιτσάς από τους Έλληνες στους πολιορκημένους Τούρκους.
Θα μου πείτε ''πόλεμος ήταν και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται'', γιατί όμως πρέπει να ντύνουμε με τόση μυθοπλασία και ψεύδη τα βιβλία της ιστορίας, που διδάσκονται στο δημοτικό, δε θα ήταν ορθότερο να τα εμπλουτίσουμε και με άλλα ιστορικά κείμενα, όπως με τα σχετικά του Κορδάτου, εκτός από αυτά του Παπαρηγόπουλου, με μαρτυρίες ξένων περιηγητών -υπάρχει το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου ''Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21''- έτσι ώστε οι πτυχές των γεγονότων να φωτίζονται καλύτερα και αντικειμενικότερα;
Δε διεκδικώ τον τίτλο του ιστορικού ούτε του ειδήμονα όμως το να διδάσκω σε ελληνικό σχολείο μια ιστορία που ''μπάζει από παντού'' χωρίς καμιά πρόθεση και στάση αυτογνωσίας μου δημιουργεί επιφυλάξεις και αναπάντητα ερωτηματικά.
Παραθέτω απόσπασμα από την ιστοσελίδα "Ελεύθερη Έρευνα" σχετικά με το θέμα:
''...Δεν είναι μόνον η Αγία Λαύρα και τα κρυφά σχολειά. Υπάρχουν πολλοί εθνικοθρησκευτικοί μύθοι, πολλά ψέματα, που έχουν φτιαχτεί γύρω από το ’21, τις πραγματικές συνθήκες, τα πραγματικά γεγονότα του οποίου, τα μαθαίνουμε διαστρεβλωμένα από τους επίσημους θεωρητικούς της Ρωμιοσύνης, που αναγόρευσαν πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές σε εθνικούς ήρωες.
Όχι με κανόνες ευνομίας, αλλά πάνω στα ψέματα αυτά εξ άλλου, από πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές στήθηκε και το σύγχρονο κράτος, γι΄αυτό ένα κράτος-ψέμα πλιατσικολόγων, κλεφτών και ληστών είναι έκτοτε...
... Δεν έμεινε τίποτε για το δημόσιο ταμείο
Στην επίσημη αναφορά του προς τη βρετανική κυβέρνηση ο βρετανός υπασπιστής του Υψηλάντη, Thomas Gordon, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του. Από τα λάφυρα της Τριπoλιτσάς, έγραψε, «δέν έφτασε τίποτε στο δημόσιο ταμείο. Μοναδική σκέψη τους η λαφυραγωγία και η άγρια εκδίκηση».
Αλλά κι ο Υψηλάντης προσδοκούσε πολλά από την κατάληψη της Τριπολιτσάς. Έλπιζε, ότι με τον πλούτο της πόλης θα μπορούσε να οργανώσει μια ισχυρή διοίκηση κι έναν ισχυρό τακτικό στρατό. Αυτό δέν μπόρεσε βέβαια να γίνει, γιατί εξ αιτίας της φιλοχρηματίας κι αρπακτικότητας καπεταναίων και απλών ρωμιών, δεν έμειναν χρήματα για το δημόσιο ταμείο.
Μεταστράφηκε το φιλελληνικό κλίμα στην Ευρώπη
Όταν έγιναν γνωστά στην Ευρώπη τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα, πολλοί ξένοι στιγμάτισαν τους ρωμιούς για τις ωμότητες, ενώ πολλοί φιλέλληνες άλλαξαν γνώμη, όπως ο Πούσκιν, ο Γκαίτε και άλλοι στοχαστές.
Οι βιαιότητες κατά την άλωση της Τριπολιτσάς: Μια μελανή στιγμή της νεορωμέικης Ιστορίας. Eπί τρεις ημέρες λεηλατούσαν, έκαιγαν, βασάνιζαν, σκότωναν, βίαζαν... Τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30.000, οι περισσότεροι τούρκοι, αλλά και εβραίοι. Σύμφωνα με τον Διονύσιο Σολωμό, το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι στη λαγκαδιά και πότιζε το αθώο χόρτο. Το χόρτο ήταν το αθώο, όχι το αίμα των σφαζομένων χιλιάδων γυναικόπαιδων. Aυτοί ήταν οι «σκύλοι, που ολιγόστευαν». (Δ. Σολωμού: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στ. 68-72). Αυτό το ποίημα δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ύμνος στην ελευθερία, αλλά μάλλον ύμνος σε δολοφόνους αμάχων. Σε αυτές τις στροφές δεν υμνούνται απλά οι δολοφόνοι, αλλά καθαγιάζεται έντεχνα η ίδια η δολοφονία των αμάχων. Τέτοιες περιγραφές αποτελούν μελανό στίγμα τόσο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο και για το κράτος, που δομήθηκε με φαντασιώσεις μίσους και φρίκης και με τις πλέον σκληροπυρηνικές εθνικιστικές, θρησκευτικές και ρατσιστικές δοξασίες.
Οι βιαιότητες κατά την άλωση της Τριπολιτσάς: Μια μελανή στιγμή της νεορωμέικης Ιστορίας. Eπί τρεις ημέρες λεηλατούσαν, έκαιγαν, βασάνιζαν, σκότωναν, βίαζαν... Τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30.000, οι περισσότεροι τούρκοι, αλλά και εβραίοι. Σύμφωνα με τον Διονύσιο Σολωμό, το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι στη λαγκαδιά και πότιζε το αθώο χόρτο. Το χόρτο ήταν το αθώο, όχι το αίμα των σφαζομένων χιλιάδων γυναικόπαιδων. Aυτοί ήταν οι «σκύλοι, που ολιγόστευαν». (Δ. Σολωμού: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στ. 68-72). Αυτό το ποίημα δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ύμνος στην ελευθερία, αλλά μάλλον ύμνος σε δολοφόνους αμάχων. Σε αυτές τις στροφές δεν υμνούνται απλά οι δολοφόνοι, αλλά καθαγιάζεται έντεχνα η ίδια η δολοφονία των αμάχων. Τέτοιες περιγραφές αποτελούν μελανό στίγμα τόσο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο και για το κράτος, που δομήθηκε με φαντασιώσεις μίσους και φρίκης και με τις πλέον σκληροπυρηνικές εθνικιστικές, θρησκευτικές και ρατσιστικές δοξασίες
''Κυρία-Κύριε, γιορτάζουμε τη νίκη μας στους Γερμανούς ή στους Τούρκους;''...
Δύσκολη η απάντηση γιατί ακόμα και τα πιο ενημερωμένα, πληροφορημένα ή με επαρκείς (;) ιστορικές γνώσεις παιδιά μαθαίνουν -όταν καταφέρνουν μέσα από τα απαρχαιωμένα και διαστρεβλωμένα βιβλία- και πιπιλάνε σαν καραμέλα γεγονότα αμφισβητούμενα, αλλοιωμένα, ανύπαρκτα ιστορικά συμβάντα που ντύνονται με τη σύμβαση της ψευδαίσθησης για να τονώσουν το πτώμα του εθνικού μας φρονήματος και να αποκρύψουν σκόπιμα την πραγματική διάσταση των συμβάντων της επανάστασης.
Ως πότε πια θα διδάσκουμε τα παιδιά μας για το λάβαρο που σηκώθηκε στις 25 Μαρτίου του 1821 στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό -και μόνο αυτό το ''Γερμανός'' πάει κατευθείαν τη σκέψη των παιδιών προς την Αρεία φυλή και στα γεγονότα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα το 1940 ή όπως εύστοχα άκουσα κάπου
ο ''καλός'' αυτός παππούλης ίσως να ήταν ένας Γερμανός που ζούσε παλιά στην Πάτρα- όταν καμιά σημαία δε σηκώθηκε εκεί τη συγκεκριμένη ημερομηνία, ούτε όπλα ευλογήθηκαν, ούτε αυτός ο παπάς ήταν υπέρ της επανάστασης, αλλά αναγκάστηκε δια της βίας αργότερα να συναινέσει.
Από το εξαιρετικό ιστολόγιο Λόγος Παράταιρος του εκπαιδευτικού κ. Γιάννη Τζήκα διάβασα:
''Την πρώτη επαναστατική σημαία λοιπόν, ένα κόκκινο πανί με μαύρο σταυρό στο κέντρο του, την ύψωσε ο Ανδρέας Λόντος, αρχικά στο Αίγιο, στις 23 Μάρτη, και δύο μέρες έπειτα, στις 25, στην Πάτρα, όπου κι έλαβε τον ευλογία του Γερμανού, ο οποίος σύρθηκε από τα επαναστατικά γεγονότα για να στηρίξει εν τέλει την εξέγερση...''
Εκτός τούτου πάντως και άλλες περιοχές της Πελοποννήσου ίσως διεκδικούν την πατρότητα της επανάστασης, όπως η Αρεόπολη της Μάνης στις 17 Μαρτίου -αν δεν απατώμαι- όπου τότε γίνονται εκεί οι γιορταστικές εκδηλώσεις-παρελάσεις σχολείων και καταθέσεις στεφάνων.
Φαντάζομαι, αν και δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεγάλη φαντασία, ότι ο ξεσηκωμός των Ελλήνων έγινε άτακτα και διάσπαρτα, χωρίς κοινό αίσθημα ομοψυχίας και ανιδιοτέλειας εξ' ου και οι σφαγές, οι λεηλασίες και το πλιάτσικο που έγιναν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τριπολιτσάς από τους Έλληνες στους πολιορκημένους Τούρκους.
Θα μου πείτε ''πόλεμος ήταν και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται'', γιατί όμως πρέπει να ντύνουμε με τόση μυθοπλασία και ψεύδη τα βιβλία της ιστορίας, που διδάσκονται στο δημοτικό, δε θα ήταν ορθότερο να τα εμπλουτίσουμε και με άλλα ιστορικά κείμενα, όπως με τα σχετικά του Κορδάτου, εκτός από αυτά του Παπαρηγόπουλου, με μαρτυρίες ξένων περιηγητών -υπάρχει το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου ''Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21''- έτσι ώστε οι πτυχές των γεγονότων να φωτίζονται καλύτερα και αντικειμενικότερα;
Δε διεκδικώ τον τίτλο του ιστορικού ούτε του ειδήμονα όμως το να διδάσκω σε ελληνικό σχολείο μια ιστορία που ''μπάζει από παντού'' χωρίς καμιά πρόθεση και στάση αυτογνωσίας μου δημιουργεί επιφυλάξεις και αναπάντητα ερωτηματικά.
Παραθέτω απόσπασμα από την ιστοσελίδα "Ελεύθερη Έρευνα" σχετικά με το θέμα:
''...Δεν είναι μόνον η Αγία Λαύρα και τα κρυφά σχολειά. Υπάρχουν πολλοί εθνικοθρησκευτικοί μύθοι, πολλά ψέματα, που έχουν φτιαχτεί γύρω από το ’21, τις πραγματικές συνθήκες, τα πραγματικά γεγονότα του οποίου, τα μαθαίνουμε διαστρεβλωμένα από τους επίσημους θεωρητικούς της Ρωμιοσύνης, που αναγόρευσαν πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές σε εθνικούς ήρωες.
Όχι με κανόνες ευνομίας, αλλά πάνω στα ψέματα αυτά εξ άλλου, από πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές στήθηκε και το σύγχρονο κράτος, γι΄αυτό ένα κράτος-ψέμα πλιατσικολόγων, κλεφτών και ληστών είναι έκτοτε...
... Δεν έμεινε τίποτε για το δημόσιο ταμείο
Στην επίσημη αναφορά του προς τη βρετανική κυβέρνηση ο βρετανός υπασπιστής του Υψηλάντη, Thomas Gordon, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του. Από τα λάφυρα της Τριπoλιτσάς, έγραψε, «δέν έφτασε τίποτε στο δημόσιο ταμείο. Μοναδική σκέψη τους η λαφυραγωγία και η άγρια εκδίκηση».
Αλλά κι ο Υψηλάντης προσδοκούσε πολλά από την κατάληψη της Τριπολιτσάς. Έλπιζε, ότι με τον πλούτο της πόλης θα μπορούσε να οργανώσει μια ισχυρή διοίκηση κι έναν ισχυρό τακτικό στρατό. Αυτό δέν μπόρεσε βέβαια να γίνει, γιατί εξ αιτίας της φιλοχρηματίας κι αρπακτικότητας καπεταναίων και απλών ρωμιών, δεν έμειναν χρήματα για το δημόσιο ταμείο.
Μεταστράφηκε το φιλελληνικό κλίμα στην Ευρώπη
Όταν έγιναν γνωστά στην Ευρώπη τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα, πολλοί ξένοι στιγμάτισαν τους ρωμιούς για τις ωμότητες, ενώ πολλοί φιλέλληνες άλλαξαν γνώμη, όπως ο Πούσκιν, ο Γκαίτε και άλλοι στοχαστές.
Οι βιαιότητες κατά την άλωση της Τριπολιτσάς: Μια μελανή στιγμή της νεορωμέικης Ιστορίας. Eπί τρεις ημέρες λεηλατούσαν, έκαιγαν, βασάνιζαν, σκότωναν, βίαζαν... Τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30.000, οι περισσότεροι τούρκοι, αλλά και εβραίοι. Σύμφωνα με τον Διονύσιο Σολωμό, το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι στη λαγκαδιά και πότιζε το αθώο χόρτο. Το χόρτο ήταν το αθώο, όχι το αίμα των σφαζομένων χιλιάδων γυναικόπαιδων. Aυτοί ήταν οι «σκύλοι, που ολιγόστευαν». (Δ. Σολωμού: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στ. 68-72). Αυτό το ποίημα δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ύμνος στην ελευθερία, αλλά μάλλον ύμνος σε δολοφόνους αμάχων. Σε αυτές τις στροφές δεν υμνούνται απλά οι δολοφόνοι, αλλά καθαγιάζεται έντεχνα η ίδια η δολοφονία των αμάχων. Τέτοιες περιγραφές αποτελούν μελανό στίγμα τόσο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο και για το κράτος, που δομήθηκε με φαντασιώσεις μίσους και φρίκης και με τις πλέον σκληροπυρηνικές εθνικιστικές, θρησκευτικές και ρατσιστικές δοξασίες.
Οι βιαιότητες κατά την άλωση της Τριπολιτσάς: Μια μελανή στιγμή της νεορωμέικης Ιστορίας. Eπί τρεις ημέρες λεηλατούσαν, έκαιγαν, βασάνιζαν, σκότωναν, βίαζαν... Τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30.000, οι περισσότεροι τούρκοι, αλλά και εβραίοι. Σύμφωνα με τον Διονύσιο Σολωμό, το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι στη λαγκαδιά και πότιζε το αθώο χόρτο. Το χόρτο ήταν το αθώο, όχι το αίμα των σφαζομένων χιλιάδων γυναικόπαιδων. Aυτοί ήταν οι «σκύλοι, που ολιγόστευαν». (Δ. Σολωμού: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στ. 68-72). Αυτό το ποίημα δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ύμνος στην ελευθερία, αλλά μάλλον ύμνος σε δολοφόνους αμάχων. Σε αυτές τις στροφές δεν υμνούνται απλά οι δολοφόνοι, αλλά καθαγιάζεται έντεχνα η ίδια η δολοφονία των αμάχων. Τέτοιες περιγραφές αποτελούν μελανό στίγμα τόσο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο και για το κράτος, που δομήθηκε με φαντασιώσεις μίσους και φρίκης και με τις πλέον σκληροπυρηνικές εθνικιστικές, θρησκευτικές και ρατσιστικές δοξασίες
"...πάνω σε ψέματα, από πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές στήθηκε και το σύγχρονο κράτος, γι' αυτό ένα κράτος-ψέμα πλιατσικολόγων, κλεφτών και ληστών είναι έκτοτε..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχγαρητήρια. Σταυρονία, για τη σημερινή σου ανάρτηση, όπου με αριστοτεχνικό τρόπο μας παραθέτεις γνώμες για το '21 από πολλές πηγές!
Όντως, οι υγιείς φωνές για την παραχάραξη των γεγονότων του '21 έχουν πληθύνει τελευταία. Είναι πλέον καιρός να αναθεωρηθούν τα ψεύδη, με τα οποία γαλουχήθηκανι εδώ και 192 χρόνια δεκάδες γενιές ελληνόπουλων, με μόνο σκοπό να διαιωνιστεί η ψεύτικη "εθνική συνείδηση" κι οι κάθε λογής πανηγυρισμοί και ναζιστικής έμπνευσης παρελάσεις για ήρωες κατασκευασμένους ή ανύπαρκτους!
Αλλά μήπως αυτή μόνο είναι η παθογένεια της σύγχρονης (Β)ρωμιοσύνης;