Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017
ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΑΝΟΙΞΗΣ
Όμως να! Σαν να’ χει πέσει ο πρώτος σπόρος της άνοιξης. Πλανάται περισσότερο μέσα μου παρά γύρω μου, κρύβει ό, τι με πνίγει ασφυκτικά σαν μέγγενη ή σαν ανεκπλήρωτος πόθος καθώς φανερώνεται σε ανύποπτο χρόνο και διεκδικεί τη θέση του στο σύμπαν του δικού μου κουραστικού χειμώνα.Οσμή ανθοφορίας από γέννηση ή μαρασμό. Έχουν τον τρόπο τους τα λουλούδια να έρχονται και να φεύγουν μ’ αυτό το θεαματικό τρόπο. Κατακλύζοντας την ατμόσφαιρα του χωροχρόνου της κίνησής μου.
Ένα καλάθι ευχές στη μέση του σαλονιού. Έτσι διεκδικεί η αγάπη τα ελάχιστα με την έκπληξη και τη σεμνότητα του ανεπιτήδευτου.
Πολύτιμο, δυσεύρετο πετράδι ενός κόσμου διαφορετικού από εκείνον που μαθαίνει πώς να προσθέτει στην κάθε μέρα λίγη δόση σκοταδιού επιπλέον.
Κάπου αφημένο το μαγικό ραβδάκι της ζωής μονάχο του, κάνει ακόμα θαύματα.
Όπως αυτός ο υπέροχος κήπος που φυτρώνει στο τραπέζι μου. Αναπάντεχα. Εδώ πάνω ανεβαίνω με το βλέμμα της ψυχής και δε βουλιάζω ούτε θα βουλιάξω ποτέ.
Περπάτησα, περπατώ και ξέρω.
Στον αγαπημένο μου φίλο Δ.
ως ελάχιστη ανταπόδοση για τώρα και για τότε.
S.
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017
Από το "Υ.Γ." του Μανόλη Αναγνωστάκη (εκδόσεις "Νεφέλη", Αθήνα 1992)
Από το Υ.Γ.
...Όλα προς τι;
Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά...
Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά...
...Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο μικρό καμαράκι κάτω από τη σκάλα...
...Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της...
...Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Μέσα σ' ένα στίχο πόση φλυαρία.
Το παρελθόν μιας αυταπάτης...
...Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της...
...Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον...
...Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο τής έσγιγγε ώρες τα χέρια.
Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε...
...Τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού!
Απόφαση της ήττας...
...Έφτασε πια στην ηλικία που δεν μπορούσες να συγκρατήσεις τα χρόνια στον κατήφορο...
...Τώρα πια στην Τέχνη όχι μεγέθη - απλώς αποχρώσεις...
...Ψάχνοντας τις λέξεις άρχισε το ψέμα...
...Έλα εδώ - δε θα μας βρουν...
...Έψαξε - τίποτα κάτω από τις λέξεις...
...Οι επαγγελματίες πεπειραμένοι...
...Εμένα θα μού άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)