ΓΛΙΣΤΡΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ

      H κυριακάτικη βροχή με κάθισε σχεδόν βίαια απέναντι απ’ το άσπρο της σελίδας, χωρίς να μπορώ ν’ αγγίξω ούτε τη λευκότητα ούτε την υφή της. Η οθόνη του υπολογιστή δε σου επιτρέπει τέτοιες αβρότητες, σου υπόσχεται ευταξία, καλαισθησία, ορθογραφικό έλεγχο, ταχύτητα,  αλλά όχι επαφή με το υλικό πάνω στο οποίο καταθέτεις πολλές φορές ασυνάρτητα τεμάχια της ψυχικής σου διάθεσης, μια περίεργη σχέση κι αυτή, η σχέση σου με τέτοιου ηλεκτρονικού τύπου καινά δαιμόνια, μόνο που εδώ δεν αναφέρομαι σε σωκρατική θεώρηση ζωής, αλλά σε νέα τεχνολογική τάξη πραγμάτων.

(Υπάρχουν βέβαια και οι ρομαντικοί του είδους που εξακολουθούν να γράφουν σε κόλλες χαρτί ή σε γραφομηχανές, δεν αντέχουν ή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες χειμαρρώδεις εξελίξεις, διατηρούν μακρόχρονη ιστορία έρωτα με το μολύβι, τη γόμα, το τετράδιο).

Όμως εγώ  συνεχίζω να γράφω πατώντας τα  τετραγωνισμένα, χαριτωμένα πλήκτρα που ο ήχος τους, το διαρκές τακ, τακ, τακ, -μηχανικός ήχος βροχής- ηχεί με γλυκύτητα στ' αυτιά μου.

΄Αλλωστε αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που με παγίδευσε υπέροχα στην επαφή μου με τον υπολογιστή, η τέρψη των αυτιών μου στον ήχο των κουμπιών με τα γράμματα, ενώ αναρωτιόμουν πόσοι άραγε διακατέχονται από την ίδια σκέψη όταν πληκτρολογούν.

Αλλού όμως θέλω να πάω ή με πηγαίνει μόνο του:

Κάνω έναν αυθαίρετο παραλληλισμό του παλαιού και νέου τρόπου γραφής και επικοινωνίας με την πορεία των διαπροσωπικών σχέσεων, έτσι όπως συνέβαιναν πριν αρκετές δεκαετίες ως σήμερα.

Στην ουσία δεν επισημαίνω τίποτε πρωτότυπο ή καινοφανές αφού όλοι παραδεχόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι η  καθημερινότητά μας δε συνάδει με την απώτερη ανάγκη της ανθρώπινης φύσης μας να συναντηθούμε  με τους άλλους σε πραγματικό χρόνο, να συζητήσουμε με  πραγματικά -ή  με αυτά που εμείς επιλέγουμε ως πραγματικά- λόγια μαζί τους, να νιώσουμε δια του βλέμματος ή της αφής  την παρουσία τους. Ακόμα κι όταν δεν τους ανταμώνουμε διαδικτυακά, σπάνια έχουμε πλήρη αντίληψη της παρουσίας τους δίπλα μας, ελάχιστα  παρακολουθούμε το περιεχόμενο του δικού τους ποτηριού.

(Ποτήρι είπα; Ποτήρι με νερό; Βροχή; Ναι, βρέχει ακατάπαυστα...)

Μοιάζει σα να στέλνουμε αμφότεροι σήματα μέσα απ΄ τις οθόνες του personal computer μας χωρίς τα λειτουργικά μας συστήματα να συνεργάζονται.

Και για του λόγου το αληθές, αυτό ακριβώς μου συμβαίνει τούτη την ώρα, που η κόρη μου προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα για ένα θέμα ασήμαντο για μένα –αλλά βέβαια σημαντικό για εκείνη- και βιάζομαι να της απαντήσω γρήγορα και πρόχειρα, ώστε να μη διακόψει τον ειρμό  -η την ακατάσχετη ασχετολογία – των γραφόμενών μου.

Κατά συνέπεια το δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις -και να’ ναι το επάγγελμά σου εκπαιδευτικός- με αυτοαναιρεί ως πράξη κι ας με επιβεβαιώνει ως σκέψη.

Για να κατανοήσετε -και μαζί με σας κι εγώ- το μέγεθος της επικοινωνιακής δυσπραγίας που μας κατατρύχει, κάντε μια απλή άσκηση, πειραματιζόμενοι με τους συναδέλφους σας μια μέρα στη δουλειά . Ξεκινήστε να αναφέρετε ένα προσωπικό σας συμβάν, -ένα μικροατύχημα, μια γκάφα με αστεία έκβαση, απ’ αυτές που διανθίζουν το βίο μας ή κάτι άλλο που δεν τελεί υπό απογόρευση στη δημοσιοποίησή του, αργά, ήρεμα, χωρίς ένταση και με χιούμορ, -αλήθεια, πόσοι εξ’ ημών έχουμε υγιή αίσθηση αυτού του άκρως απαραίτητου και πολύτιμου στοιχείου της ζωής;- και τότε θα ανακαλύψετε ότι απ’ τον πρόλογο κιόλας που κάνατε  οι ακροατές σας σάς έχουν διακόψει πολλές φορές για να παρεμβάλλουν τη δική τους αντίστοιχη ιστορία, στη μέση της διήγησης σάς ξαναδιακόπτουν για να μάθουν γρήγορα γρήγορα το τέλος και πριν προλάβουν να τ’ ακούσουν συνήθως καταλήγουν σε συμπεράσματα.

Οπωσδήποτε δεν αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι πιθανόν να είστε ένας πολύ ανιαρός και βαρετός αφηγητής -παρακολουθείστε προσεκτικά τον περίγυρό σας όταν μιλάτε- ή να συζητάτε σε ακατάλληλο χρόνο και χώρο τα προαναφερθέντα ή να απευθύνεστε σε γλώσσα μη κατανοητή.

Καθορίστε και ελέγξτε όσο το δυνατόν καλύτερα το περιβάλλον του πειράματός σας  και κάντε το. Ίσως τότε εκπλαγείτε από μια νέα, εντελώς διαφορετική αντίληψη του εαυτού σας σε σχέση με τους άλλους.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και μ' εμένα τούτη τη στιγμή, που εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου για το πώς αυτή η  ποτιστική κυριακάτικη βροχή με οδήγησε σε όλα τα παραπάνω.

Γιατί γι’ αυτό το σημερινό καιρικό φαινόμενο ήθελα να γράψω, με στάλες ήθελα να υγράνω την άνυδρη λεία επιφάνεια της οθόνης, αλλά κατά πάσα πιθανότητα γλίστρησα  και έπεσα στο θέμα της επικοινωνίας. Εσείς γλιστράτε συχνά;