ΑΔΟΛΑ

Yπήρξαν κι εκείνοι που έζησαν πλήρεις, ευτυχείς μονάδες με την 
αναντικατάστατη συντροφικότητα των λέξεων, αυτοκαθοριζόμενοι παρίες μόνο για τα συμπαρομαρτούντα των ανούσιων της καθημερινότας. Μεθοδικοί μελετητές του θαύματος με αλλότρια μάτια αλλά με την ψυχή τους ολάκερη.
Γι’ αυτό σου υποβάλω τα σέβη μου κι αποχωρώ. Κρατάς στο μαυσωλείο-μουσείο σου ακρωτηριασμένα τα μέλη του πάθους, κλοπιμαία ποιητικά σπαράγματα και αντίκες που πλησιάζουν επικίνδυνα έναν αιώνα προσωπικής αυταπάτης.
Επιμένω στην άδολη τέχνη του λόγου για να έχω λόγο ύπαρξης δεδομένου ότι τα θηράματα έχουν την ίδια ατυχή τύχη με τα τρόπαια. Ενώ κάποιοι τα θαυμάζουν στην ουσία ανήκουν στον μακρύ κατάλογο των μακάβριων- μάταιων απολογισμών.
Ουδεμία η χρηστικότητα της ποίησης λοιπόν για τους κυνηγούς ωραίων και ελκυστικών στιγμών και για σημαιοφόρους που κρατούν την καταξίωση πιο σφιχτά απ’ το μακρύ κοντάρι τους.
Εξακολουθώ να συνομιλώ ήσυχα με τις σελίδες μου. Στα δάση τους φύεται ο ανιχνευτικός, μοναχικός δρόμος μου. Ίσως γιατί δεν υπήρξα ποτέ θηρευτής τους.

S.