ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΕΚΕΙΝΗ

Εν αρχή ην εκείνη.
Εκείνη κι εσύ άμορφος.
Σχηματίζεσαι μέσα της.
Δυσδιάκριτη η φωνή της. 
Υπόγειος ήχος, παφλασμοί λέξεων.
Την ακούς, ελάχιστος, προστατευμένος. 
Κύημα της ίδιας αρχέγονης μήτρας.

Γεννιέσαι.
Ώρα εξόδου ή εισόδου
στα αποσιωπητικά της ροής.
Σου μιλάει.
Σχηματοποιείται η εικόνα της.
Δε χωράς πια στη χούφτα της.
Σε μεγαλώνει, μεγαλώνεις και μεγαλώνει.

Εξακολουθεί να σου μιλάει διαρκώς.
Παρούσα ή απούσα τα λόγια της
φτάνουν ξεκάθαρα πια στ’ αυτιά σου.
Έχουν ήδη καταγραφεί 
αλλά θα το μάθεις πολύ αργότερα.
Ψηλώνεις κι εκείνη μαζί σου
από λαχτάρα και περηφάνια.
Ακόμα και τις στιγμές
που δε λαχταράς τίποτα
ή νιώθεις ταπεινωμένος.

Πιάνεις πολύ χώρο πια.
Ίσως όχι στις ζωές των άλλων.
Αλλά σίγουρα στη δική της.
Τα λόγια της και οι σιωπές της
μιλούν ακατάπαυστα.
Όμως αρχίζει να μικραίνει τώρα.
Σαν να  απομακρύνεται.
Δε σ’ εγκαταλείπει 
μα η παρουσία της ξεθωριάζει.
Γίνεται ξανά αθέατη.
Μετά από καιρό
ίσα ίσα χωράει στη χούφτα σου.
Μεγάλωσες πολύ τώρα.

S.