ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΑ

Δεν μετρηθήκαμε αλλά κανείς δεν έλειπε. Ήταν εκεί όλοι, παρόντες άπαντες, όμως στο απουσιολόγιο καταγράφηκε μόνο ο απολεσθείς. Έτσι γίνεται πάντα όσο κι αν είθισται να συμπαριστάμεθα στους οικείους, εκείνοι δεν παίρνουν απουσία. Κι αυτός που λείπει δεν έχει συναίσθηση της απουσίας του. Άρα πόνος δεν υφίσταται. Εκτός από την προβολή του σε σκηνή προσεχώς, οικείου μέλλοντος.
Ζώντες και τεθνεώτες λοιπόν, τα γνωστά, χους ην και εις χουν απελεύσει. Τα πρόσωπα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμα. Οι στρώσεις του χρόνου ραμμένες με διπλό γαζί είχαν κεντήσει πάνω τους την πιο κυρίαρχη ψυχική έκφραση.
Σ' όλα όμως εμπλεκόταν η απορία. Απορία με κούραση, απορία με φόβο, απορία με παραίτηση, απορία με μια δυο δόσεις ζαμανφουτισμού, απορία με αινιγματικά ή όλως διόλου χαζά χαμόγελα. Η απορία εντέλει, ίσως ο μοναδικός αδιαφιλονίκητος μάρτυρας ότι ζήσαμε και πεθάναμε. Για να λέμε. Για να σωπαίνουμε. Για να έχουν σε κάτι να απαντήσουν οι επόμενοι. Ακόμα κι αν δεν μπορέσουν, που είναι μαθηματικά βέβαιο πως όχι. Ε, και λοιπόν;

S.