ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ

Μικρές γουλιές απ’ του καλοκαιριού το ποτήρι
Πατητήρι τρύγου πρώιμου για να λιώσουν
Της ψυχής σκοτεινά αδενώματα
Τόσα ασήμια και παιχνιδίσματα φωτός
Ο καθένας στη δική του θάλασσα σώνεται
Εκτός απ’ όσους τη στέρεψαν για να πνιγούν
Μέσα στην πολύβουη μοναξιά των άλλων
Καταχραστές αποστάσεων και σιωπής
Θα’ ρθουν σαν αναμενόμενοι καύσωνες
Αλλά τίποτα δε θα βρουν να κάψουν
Βαθιά προστατευμένος ο σπόρος της αγάπης
Θ' ανθίσει κάποτε μέσα απ’ τις στάχτες

S.