ΡΟΗ

Η βροχερή εκδοχή του κόσμου περιέχει κάποια επίφαση αθωότητας.
Ιδιαίτερα όταν διακόπτει με αναίδεια την έπαρση της αρχικής επωδού του καλοκαιριού.

Τα κάνει θάλασσα λες ο καιρός αλλά η θάλασσα ανοίγει τον ασκό των ταξιδιών και πληρώνει τον οβολό για να φτάσει το μπουκάλι με το μήνυμα στην ακτή.

Σκηνή από ταινία άλλης εποχής. Σε χέρια άγνωστου παραλήπτη που επικαλείται να λύσει το γρίφο. Ένα sos από κάποιον ή κάτι που χάνεται, μια οποιαδήποτε λέξη ή φράση, ένα σύμβολο ή μια ζωγραφιά, ίσως η τελευταία  καταγραφή συγκινησιακής φόρτισης μιας ψυχής πριν το επέκεινα της ύλης.

Αυτό που θα ρέει πάντα σε όχθη ανεξερεύνητης ακτής όταν η σιγή θα γλιστράει στα ρείθρα των ονείρων για να ρίξει λευκό σεντόνι σ’ όλες τις μικρές καταστροφές που αποποιηθήκαμε και αποσιωπήσαμε, δικές μας και των άλλων, πόα εύθραυστη η αγάπη ούτως ή άλλως, αν την πότισες και μαράθηκε ταΐζεις αφανέρωτο πόνο αλλά τώρα ξέρεις τον τύπο των ήλων και μπορείς θαυμάσια να περιθάλψεις την ακατάσχετη αιμορραγία της μνήμης ως την οριστική της ίαση.

Προς τα πού κυλάει λοιπόν το ποτάμι, τι σημασία έχει, μεταξύ ουρανού και γης η πανσπερμία από φως και σκοτάδι κι η βροχή  πτυχώσεις  χιτώνα σε υποκριτή αρχαίας τραγωδίας, υποχθόνια θα μας ωθεί προς την ύβρη αφού θα μας υποψιάζει αναίτια για κάθαρση.

S.