ΑΝΤΙΟ ΛΟΙΠΟΝ!

Επισήμως ο χρόνος. Θα φύγει από την κεντρική πόρτα. Απ’ την ίδια που μπήκε κάποτε με τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα. Εορταστική ήταν μόνο η είσοδος. Παραδοσιακά τιμούμε την αρχή. Σε όλες τις παραμέτρους της ζωής, εκτός ίσως απ’ τους πολέμους ή στις  αποφοιτήσεις. Δικαίως…
Κάθε άλλο τέλος, όπως αυτό των τελευταίων ημερών, διαποτισμένο συνήθως από πίκρα κι ένα αόρατο πένθος στο μανίκι της μνήμης, αποσύρεται σιωπηλά, σχεδόν ντροπιαστικά σαν να πρόδωσε τις επιθυμίες και τις εγωκεντρικές ή μη προσδοκίες μας.
Μόνο κάποια στιγμή, (το ραντεβού μ’ αυτές τις δυο λέξεις αποδεικνύεται εντελώς προσωπικό θέμα) δημιουργείται η ανάγκη μιας αόριστης ευχαριστίας όταν ξυπνάει το σώμα κάθε πρωί, με όλες τις αισθήσεις παρούσες και το νου σε ρολάρισμα εντός πίστας.
Τώρα όμως ο γεράκος μας τα μαζεύει για το επέκεινα με συνοδεία του τη χιλιοειπωμένη και αχάριστη επωδό να πάει και να μην ξανάρθει!
Λες και θα ξαναρχόταν! Λες κι αν ξαναρχόταν θα τα κάναμε όλα καλύτερα!
Θα τα κάναμε;

S.

                         ΕΥΤΥΧΕΙΣ, ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕΣ /ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ