ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΡΑΣ

Μια κουνιστή πολυθρόνα οι μέρες μου. 
Πάει κι έρχεται δεμένη σε μια ατέρμονη σειρά διευθετήσεων και τρίζει το σκοινί της επικίνδυνα. Μέχρι να πέσω θα αιωρούμαι αμήχανα. Εκτός κι αν φανώ πολυμήχανη ή τυχερή. Τότε θα κατέβω μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο, όπως ο νικητής που ξέρει τι θυσίασε πριν να φορέσει τις δάφνες. Πύρρεια νίκη!
Η μεταγνώση θα έρθει πολύ αργότερα. Θα αποκρυσταλλωθεί στα τελευταία χάδια ή χαστούκια του χρόνου αλλά κάτω απ’ το δέρμα οι αισθητήρες της χαράς ή του πόνου θα έχουν ξερυθμιστεί.
Μπρος - πίσω ο καθένας κι όλοι, με την ανάγκη σε πρώτο πλάνο, όμως κάτω απ’ το χορό της ποιος πείθεται -εκτός απ’ τους ανύπαρκτους κι υπαρκτούς θεούς- ότι εκεί παλεύει και πάλλεται ο σφυγμός της ζωής;
Ακατανόητοι καιροί. Σκληροί και άτεγκτοι με προορισμό αξεδιάλυτο, εφιαλτικό σκοτάδι.
Άγνωρο όπως το πριν της γέννησης και το μετά του θανάτου.
Ενδιάμεσα η νεφελώδης όψη του κόσμου απ’ την αιώρα της αδυσώπητης καθημερινότητας που κάποιοι μας επέβαλαν. Κι η αντοχή μας μια διαρκής οφειλή με ελάχιστο όφελος.
Οφείλουμε στον εαυτό μας τη μάχη της ανατροπής έστω και με τον ανύπαρκτο εξοπλισμό της ελπίδας…

S.