Νοέμβριος… Μας κοινοποιεί ψιθυριστά την αδιάψευστη επέλαση του χειμώνα.
Στέλνει ένα ανεπαίσθητο ρίγος στη ραχοκοκαλιά μας,
προετοιμάζοντας το σώμα για τη δοκιμασία του επερχόμενου κρύου. Σκοτεινιάζει αργά και ελεγχόμενα τις μέρες, τη μια πίσω από την άλλη, ψαλιδισμένο έρχεται το φως, έχουμε μάθει ν’ αντέχουμε αυτόν τον συνεχόμενα μελαγχολικό μήνα, παρόλες τις τυχάρπαστες και ασθμαίνουσες λιακάδες του.
Των Αγγέλων σήμερα, μικρών και μεγάλων, υπαρκτών και ανύπαρκτων, ουράνιων και επίγειων, όμως ένας φίλος μου το έθεσε ευστοχότερα: Των ανυπόταχτων…
Ένα επίθετο που θα μπορούσε να μαρκαριστεί με τη σφραγίδα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης (τα ευκόλως εννοούμενα…) ή όχι, να πλατειάσει ή να στενέψει ως έννοια, να γίνει σημαία ή λάβαρο για φαντασιακές επαναστάσεις ή απλά να αυτοπροσδιοριστεί στην πραγματική του διάσταση, αυτή που δεν υποτάσσεται…
Των Αγγέλων που δεν ευαγγελίζονται τίποτα ευχάριστο εκτός ίσως από μερικές ζεστές κουβέντες με φίλους στις ζεστές και φιλόξενες γωνιές της Αθήνας, -έχει πολλές και κάθε μια με τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα- μια ευκαιρία να κοιταχτούμε πιο υπομονετικά και ν’ ακούσουμε τον άλλον προσεκτικότερα. Έτσι όπως θα έλεγε κάποιος στην υπεραισιόδοξη διάσταση της ζωής, ότι τα ακανθώδη δικά του είναι λυμένα ή χαρακτηρίζονται ως μη σοβαρά, άρα έχει το χρόνο και την πολυτέλεια της καλής διάθεσης ν' ασχοληθεί επί της ουσίας με το διπλανό του.
Των Αγγέλων του Νοέμβρη, με το αφηρημένο βλέμμα, στραμμένο προς ένα παράθυρο με θέα τα οπωροφόρα, χωρίς την αδημονία της αναμονής, με την αδυσώπητη γνώση της επιβεβαιωμένης απουσίας και την άλλη γνώση της πλάνης όταν πλανιέται οικτρά, υποχωρεί ένα ποτάμι μέσα σου και μόνο ο κατακρεουργημένος και μόνιμα σφαλερός εαυτός σου ξέρει πόσο πάλεψες να φτάσεις στην όχθη…
Χρόνια ατέρμονα σ’ όλους τους Αγγέλους και σ’ όσους έχουν γίνει για άλλους χωρίς να το συνειδητοποιούν…
προετοιμάζοντας το σώμα για τη δοκιμασία του επερχόμενου κρύου. Σκοτεινιάζει αργά και ελεγχόμενα τις μέρες, τη μια πίσω από την άλλη, ψαλιδισμένο έρχεται το φως, έχουμε μάθει ν’ αντέχουμε αυτόν τον συνεχόμενα μελαγχολικό μήνα, παρόλες τις τυχάρπαστες και ασθμαίνουσες λιακάδες του. Των Αγγέλων σήμερα, μικρών και μεγάλων, υπαρκτών και ανύπαρκτων, ουράνιων και επίγειων, όμως ένας φίλος μου το έθεσε ευστοχότερα: Των ανυπόταχτων…
Ένα επίθετο που θα μπορούσε να μαρκαριστεί με τη σφραγίδα μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης (τα ευκόλως εννοούμενα…) ή όχι, να πλατειάσει ή να στενέψει ως έννοια, να γίνει σημαία ή λάβαρο για φαντασιακές επαναστάσεις ή απλά να αυτοπροσδιοριστεί στην πραγματική του διάσταση, αυτή που δεν υποτάσσεται…
Των Αγγέλων που δεν ευαγγελίζονται τίποτα ευχάριστο εκτός ίσως από μερικές ζεστές κουβέντες με φίλους στις ζεστές και φιλόξενες γωνιές της Αθήνας, -έχει πολλές και κάθε μια με τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα- μια ευκαιρία να κοιταχτούμε πιο υπομονετικά και ν’ ακούσουμε τον άλλον προσεκτικότερα. Έτσι όπως θα έλεγε κάποιος στην υπεραισιόδοξη διάσταση της ζωής, ότι τα ακανθώδη δικά του είναι λυμένα ή χαρακτηρίζονται ως μη σοβαρά, άρα έχει το χρόνο και την πολυτέλεια της καλής διάθεσης ν' ασχοληθεί επί της ουσίας με το διπλανό του.
Των Αγγέλων του Νοέμβρη, με το αφηρημένο βλέμμα, στραμμένο προς ένα παράθυρο με θέα τα οπωροφόρα, χωρίς την αδημονία της αναμονής, με την αδυσώπητη γνώση της επιβεβαιωμένης απουσίας και την άλλη γνώση της πλάνης όταν πλανιέται οικτρά, υποχωρεί ένα ποτάμι μέσα σου και μόνο ο κατακρεουργημένος και μόνιμα σφαλερός εαυτός σου ξέρει πόσο πάλεψες να φτάσεις στην όχθη…
Χρόνια ατέρμονα σ’ όλους τους Αγγέλους και σ’ όσους έχουν γίνει για άλλους χωρίς να το συνειδητοποιούν…
S.
