ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Στη μέση της σκάλας                    
Στέκεται ο Ιούλης
Κατεβαίνει ως τα νύχια
Του βράχου σπαρμένος
Βλάστηση ανθρώπων
Όστρακα ανοιγμένα
Τα παράθυρα τρίζουν
Φωνές, γέλια παιδιών
Εκεί το φως με το καλό του ρούχο
Συναντάει αλλιώς την ανατολή
Αποχαιρετάει αλλιώς το δειλινό
Το καλοκαίρι ξέρει η θάλασσα
Πώς να πλέκει βλέμματα
Μα πιο καλά ξέρει πώς να τα ξηλώνει
Ο καιρός διαλέγει το ρόλο του
Φίλος κι εχθρός
Ενώ κοιμάσαι ανύποπτος
Αύγουστος με τ’ ασήμι του
Στοιχειώνει τ’ όνειρό σου
Δε θυμάσαι το πρωί
Πόσο μακριά ταξίδεψες
Μόνο μετράς ακόμα
Μία πανσέληνο ή δύο
Κι ύστερα φύλλα και πουλιά
Θα ξεκλειδώσουν το φθινόπωρο
To δικό σου και της εποχής

Stavronia