META TO ΠΕΡΑΣΜΑ

Είμαι στην αντίπερα όχθη

Ατυχές ναυάγιο ή επιλογή του τέλους

Όμως ζω, αναπνέω και γράφω

Για τις προαιώνιες νύχτες των παθών

Για τη Σταύρωση με ή χωρίς Ανάσταση

Για την Ανάληψη που καραδοκεί

Μετά το Πέρασμα

S.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Αθήνα, 1922-1988)

Ανάσταση

“Δεν σ’ ακολουθώ πια' φώναξα,
μα εκείνος μ’ έσπρωξε, το αμάξι κατρακύλησε μες στη νύχτα., 
πού πηγαίναμε; στις γωνιές, 
με μεγάλα κάτωχρα πρόσωπα, 
στέκανε οι Σιωπηλοί, μόλις προφταίναμε 
να παραμερίσουμε για να μη μας γκρεμίσουν,κι οι οργανοπαίκτες 
που ακολουθούσαν, μισομεθυσμένοι, 
με την ψυχή τους απροστάτευτη απ’ τη βροχή, φορούσαν κάτι σταχτιά, στραπατσαρισμένα καπέλα, απ’ αυτά που βρίσκονται στον ουρανό, μαζί με τα παιδιά και τους σαστισμένους, κι αυτό το κάθαρμα ο αμαξάς, προσπαθούσε να κρύψει μ’ ένα σάλι το βρώμικο μούτρο του, ενώ εγώ ήξερα, πως ήταν εκείνος ο αλήτης, που μια νύχτα αρνήθηκα να πιω ένα ποτήρι μαζί του, έπρεπε να ξεφύγω, γλίστρησα, κρυφά, και νοίκιασα ένα δωμάτιο σ’ ένα απόμερο ξενοδοχείο, μα όπως εκείνη τη νύχτα με μαστίγωνε η πόρνη, κι άκουγα τη θεία εκμυστήρευση, ήρθε και γονάτισε δίπλα μου, τότε τον ακολούθησα, κι όπως βαδίζαμε, είδαμε άυπνο και χλομό τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, “πλαγιάζω στον τάφο και τρέμω, πως κάθε τόσο θα με ξανασηκώσουν' είπε λυπημένος, γιατί αν χρειάζονταν κάποιον να βοηθήσει για τον σταυρό, πάλι αυτόν θα συναντούσαν στον δρόμο.

ΠΗΓΗ: http://www.poiein.gr/archives/2080

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ

Εύθραυστη ώρα πριν τη βροχή 

Μικρές ραγισματιές
Στο κέλυφος της μέρας
Προχωρούν και διακλαδίζονται
Σαν ιστός από ανομολόγητες θλίψεις
Και πάθη επιμελώς κηδευμένα
Έχω μάθει απ’ τη σοφία της αράχνης
Οχυρωμένη κι ετοιμοπόλεμη
Αντέχω όλα τ’ ακραία καιρικά φαινόμενα

S.

Οδυσσέας Ελύτης/''Ο χαρταετός''

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη

και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

τιμωρημένη ώρες και ώρες.
ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση τον μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία – φοβόμουνα και μου άρεσε-
ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες
σαν όρχεις και να χάνομαι. . .

Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι:
«δεσποινίς» φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·είχανε γενειάδες
και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια
«μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι » Ή Άννέτα με τα σάνταλα»
«Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν αίφνης εκείνο
το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα»

Μου το ‘χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
ύστερα τράβηξε τον σπάγκο
κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε το δωμάτιο μου
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.

Είμαι από πορσελάνη καί
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση αείποτε μ’ έθρεψε
και αυτό εναπόκειται σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.

Κάποτε η φωνή της σάλπιγγας
από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίναο
και όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν
-απίστευτων χρόνων θραύσματα μετέωρα όλα.

Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
πού με πιτσίλιζαν·τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

(Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη)

ΠΗΓΗ: https://itzikas.wordpress.com/

[Η Δύσκολη Κυριακή] Του Μίλτου Σαχτούρη

Απ’ το πρωί κοιτάζω προς τ’ απάνω ένα πουλί καλύτερο
απ’ το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου 

Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ’ αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες

έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μιά χαραυγή
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες
τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δώσ’ μου το χέρι σου τί κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι
κι έμεινα μ’ έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ’ ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά 

[από τη συλλογή Η Λησμονημένη]

ΠΗΓΗ:http://www.bibliotheque.gr/

ΠΡΩΙΝΟ ΓΕΥΜΑ / ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ

Στο φλιτζάνι

Έβαλε τον καφέ
Έβαλε το γάλα
Στο φλιτζάνι με τον καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Γύρισε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Και ξανάφησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Στο τασάκι
Χωρίς να μου μιλήσει
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Έβαλε
Το καπέλο του στο κεφάλι του
Έβαλε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Μέσα στη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Και ’γω πήρα
Το κεφάλι μου μέσα στα χέρια
Κι έκλαψα.

Μετάφραση: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 

[Αναδημοσίευση από τα Τετράμηνα, τχ. 76-81, Άνοιξη 2007, σ. 5947-5956]

ΠΗΓΗ:http://kapodistria.blogspot.gr/

ΑΣΥΝΕΙΔΑ

                        Ι

Mπορούμε να εθελοτυφλούμε στην καταδίκη 
Να λέμε είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι
Για τον προσανατολισμό της δυστυχίας
Για τον αποπροσανατολισμό της ελπίδας
Για κάθε τι που δικαιώνει το τίποτα


                                ΙΙ

Τα σύμβολα μετατρέπονται σε βότσαλα
Αναταράζουν για λίγο τα στάσιμα νερά
Αναβιώνουν τετελεσμένες επαναστάσεις
Πριν επιστρέψουν στην παραδοχή
Ότι υποδαυλίζουν τη παρανόηση

                               ΙΙΙ


Οι ζώντες άνθρωποι διαρκώς λιγοστεύουν
Μόνο τις σκιές τους βλέπεις αποτυπωμένες
Στην βίαιη εκδοχή των δρόμων της πόλης
Επικαλούνται ονόματα βαριά αντί για πράξεις
Με οχλοβοή παρακμάζουν πριν χαθούν ασύνειδα

S.

AΣΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

'Ασωτη νύχτα εκλιπαρεί στα πόδια σου.
Ίσως τη σώσεις με λίγο κρασί,
μισοπνιγμένους στίχους,
προεόρτια για υπόσχεση έρωτα.
Δεν θα θελήσω να πιάσω το χέρι σου,
αυτό που μου αρνήθηκες
όταν οι σκιές σου έπιναν το φως μου.
Τώρα ξημερώνει πάντα την ίδια ώρα,
τα πουλιά  εξουσιάζουν την μελαγχολία μου,
ο χειμώνας μεταμορφώνεται σε θαλπωρή,
η πόλη συντρίβει τις αγωνίες μου
κι η θάλασσα, παλιά αγαπημένη,
έρχεται να με συναντήσει ανέλπιστα,
ήρεμη έκρηξη στο φανάρι της λεωφόρου.
Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο,
σαν των φιλιών σου το ανισόρροπο χρώμα.
Έχω ήδη πατήσει φρένο.
Πλανόδιοι μουσικοί οι πόθοι μου,
κοιμούνται άδολα, χωρίς θλίψη.

S.

ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ/ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκει
τίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,
οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.

Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μου
γνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,
ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέον
τὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μου
καὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζι
ἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξω
ἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΠΗΓΗ:https://itzikas.wordpress.com/

Τα γράμματα / Ρέα Γαλανάκη

Κάποτε γράφουν γράμματα γιατί γνωρίζουν 

ότι αυτές θα είναι οι τελευταίες που αγαπήσαν
τον ήχο μιας σελίδας καθώς ξεδιπλώνεται
τον ήπιο τρόπο των χεριών που την αγγίζουν
το ίδιο φως απ' το παράθυρο

τη σύμβαση των τυπικών εκφράσεων
την έλλειψη μιας μονολεκτικής απάντησης
την πιθανότητα να ξαναδιαβαστούν σ' άγνωστο χρόνο
την προοπτική τους να γεράσουν με τον παραλήπτη
τη διαιώνιση της διαδρομής από τη μνήμη στην επιθυμία

τη μοναξιά περίπλοκων υπογραφών
τον κίνδυνο όσων αποσιωπήθηκαν
την τρέλα που ενεδρεύει πίσω απ' το μελάνι.

Ένα φλιτζάνι γάλα
κουμπωμένο το παλτό
κι ένα φιλί.
Τα συνοδεύουν ως την πόρτα του ταχυδρομείου.

ΠΗΓΗ: http://dimitriosgogas.blogspot.gr/

ΑΤΙΤΛΟ

Θέλεις λοιπόν διαρκώς να δηλώνεις κάπου κάπως την παρουσία σου.Όμως η ποίηση των μαθηματικών δεν με βοηθάει, γι’ αυτό στην απαρίθμηση κάποια νούμερα μου ξεφεύγουν. Καταμετρώ λοιπόν όσες αμαρτίες-αστοχίες  με επισκέπτονται ακόμα και αφήνω κάποιες απ’ τις προσκλήσεις- προκλήσεις να κλείνουν τον κύκλο τους χωρίς εμένα. Άλλωστε ο χρόνος πάντα σχετικός ήταν όπως δυστυχώς ή ευτυχώς και πολλές απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις. Προτιμώ τις ευχές και τα πυροτεχνήματα που έστω για μια στιγμή φωτίζουν κάτι απ’ την χαμένη υπόθεση της καλοσύνης και της ελπίδας.
Η διαλογή έχει ήδη συντελεστεί και πάει καιρός από τότε που έβγαζα άστρα απ’ τις τσέπες μου και χάριζα το γέλιο μου σε μελλοντικές απειλές. Έτσι συγκρούστηκα μ’ όλα τα αίσια και τα απαίσια, μετωπικά, χωρίς ζώνη ασφαλείας. Κι έμαθα πια να κάνω καταπληκτικούς ελιγμούς για συνάντηση ή αποφυγή. Τα χρόνια ούτως ή άλλως θ’ αλλάζουν πάντα με τον ίδιο εμμονικό τρόπο. Ερήμην. Με μικρές, απρόοπτες οάσεις αλλά υπαρκτές.

S.

Xάρης Βλαβιανός /''Παραμονή''

Για σένα ο μήνας 
θα ’ναι πάντα ο πρώτος·  
οι ατέλειες στο πορτραίτο
– το τεθλιμμένο βλέμμα
η αμήχανη σύσπαση των χειλιών –
σε αφήνουν αδιάφορη.
Στην πολύχρωμη σιωπή
της αγαπημένης σου βραδιάς
(χρυσά έλατα, πορσελάνινες κούπες)
γιόρτασα την ακινησία του χρόνου.
Οι αγγελιαφόροι φορώντας μάσκες και περούκες
χορεύουν με τους ζωντανούς. 

Σκοτείνιασε νωρίς.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/new-years-poems/ ]

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

Πολύχρωμο ψάρι η πόλη τα Χριστούγεννα                  

Διαστέλλεται και συστέλλεται σε γιορτινή φρενίτιδα

Το περικλείει η ίδια θάλασσα του θαύματος

Που επιβάλλεται να συμβαίνει ξανά και ξανά

Κομματιασμένες ελπίδες και ευχές για το ευ της ζωής

Στο ξετύλιγμα του αμπαλάζ η ανάγκη είναι ίδια

Να συγκολληθούν τα σπασμένα κομμάτια

Για να μεταμορφωθεί το ταβάνι σε ορίζοντα

Και η αγκαλιά σε φάτνη αστείρευτης τρυφερότητας

Απ’ την καμινάδα ας μην περιμένουμε πια τίποτα

Η αγάπη δεν ξέρει από μονοπώλια
Ούτε φοράει κόκκινα

S.

MAΥΣΩΛΕΙΑ

Τη νύχτα οι δρόμοι της πόλης
Μετατρέπονται σε μαυσωλεία
Κατά μήκος των οδών χορεύουν
Κτίρια με χλωμά μάτια
Μέσα παρεκκλήσια και τζαμιά
Εγκλωβίζουν επισκέπτες
Κραυγές και ψίθυροι
Από επιφανείς νεκρούς της οθόνης
Κόβουν το κουφάρι του πολιτισμού
Σε κομμάτια η ζωή
Εκποιείται σε τιμή
Κάτω του κόστους
Ακατάσχετα μεταναστεύει
Η απαντοχή στα πεζοδρόμια
Κι όποιος πρόλαβε τον Κύριο
Δεν είδε

S.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Νοέμβρης πολυτεχνίτης κι άνεργος
Σαπίζει στο χώμα της γνωστής επετείου
Σαν άπιαστος δραπέτης η μνήμη
Θα μας χτυπήσει την πόρτα πάλι
Για να βγει απ’ το παράθυρο
Δια μέσου ιαχών και ασμάτων

Το σήμα κατατεθέν της πλέον
Οι παρηκμασμένοι της ήρωες
Απόμακροι και κομπαστικοί
Βραδυφλεγείς αναφλέγονται
Αποκαΐδια ένδοξου παρελθόντος

S.